درباره وعده
تصادفات جاده ای در دو دهه گذشته به یک بحران در ایران تبدیل شده است. بنابر آماری که پزشکی قانونی در سال 1390 (سال 2011) منتشر کرد «روزانه 170 نفر در كشور فوت مي‌كنند كه دليل مرگ 35 درصد آنها، 60 نفر، بر اثر تصادفات رانندگي است.»
محمود خدادوست، رئيس مرکز تحقيقات سازمان پزشکی قانونی وابسته به قوه قضائیه از « مرگ 241 هزار نفر در حوادث ترافيکی دهه 80 » خبر داده و گفته است: « تعداد قربانيان 12 درصد بيشتر از کشته شدگان هشت سال جنگ است.»
بنابر اعلام مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی تعداد تصادفات جاده‌ای از سال 1373 به بعد رو به افزایش بوده است. این مرکز برای نمونه اعلام کرده است که تعداد تصادفات جاده‌ای در فاصله سال 73 تا 90 از 32505 فقره به 117256 فقره افزایش یافته است.
درحالی که شمار کشته شدگان تصادفات رانندگی در ایران از سال 73 تا 90 دو برابر شده و از 10525 تن در سال 1373 به 20068 تن در سال 90 رسیده است، مرکز پژوهش‌های مجلس تاکید دارد که 61 درصد از کشته شدگان تصادفات رانندگی در تصادفات جاده ای جان خود را از دست داده اند و این درحالی است که «سه عامل، نیروی انسانی، جاده و کیفیت وسایل نقلیه باعث افزایش تلفات رانندگی در کشور می‌شود.»
مرکز پژوهش های مجلس هزینه های اقتصادی و اجتماعی ناشی از تصادفات رانندگی در ایران را بسیار بالا و نزدیک به 8 درصد تولید ناخالص ملی برآورد کرده است.
اجرای «آیین نامه مدیریت ایمنی حمل و نقل و سوانح جاده ای» از جمله مواردی است که مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی نیز آن را یکی از اقدامات ضروری برای کاهش قربانیان و خسارات تصادفات رانندگی به ویژه تصادفات جاده ای اعلام کرده است.
تصادفات رانندگی و از جمله تصادفات جاده ای بازتاب های گسترده ای در افکار عمومی و رسانه های ایران داشته است و افکار عمومی ایرانیان به ویژه از مرگ گروهی شهروندان در تصادفات جاده ای اتوبوس ها و وسایل نقلیه عمومی آزرده است و مقام ها و دستگاه های مسئول را مورد نکوهش و انتقاد قرار می‌دهند.
